به بیان ساده، در یک معامله دیجیتالی ما می‌خواهیم بدانیم «آیا تو همان کسی که می‌گویی هستی؟» و «آیا مجاز به کاری که در حال حاضر انجام می‌دهی هستی؟».

در تکنولوژی بلاک چین، نیاز به احراز هویت از طریق ابزار مالکیتی قدرتمندی که رمزنگاری کلید خصوصی به وجود می‌آورد رفع می‌شود. در اختیار داشتن یک کلید خصوصی یک نوع مالکیت است. مالکیتی که شما را از به اشتراک گذاشتن اطلاعات خصوصی خود بیش از آن اندازه‌ای که باید به اشتراک گذاشته شود، بی‌نیاز می‌کند. همین ویژگی سبب می‌شود بیش از هر زمان دیگری در مقابل حملات هکرها مصون ماند.

اما احراز هویت کافی نیست. مجوز (authorization) که همان داشتن مقدار کافی پول و انتشار اطلاعات تراکنشی صحیح است به یک شبکه P2P نامتمرکز به عنوان نقطه شروع نیاز دارد. یک شبکه نامتمرکز احتمال وقوع فساد یا اخلال مرکزی را کاهش می‌دهد. این شبکه نامتمرکز یا توزیع شده همچنین باید متعهد به حفظ سوابق تراکنش‌ها و امنیت آن‌ها باشد. بنابراین در این شبکه توزیع‌شده مجوز انجام یک تراکنش حاصل عملکرد تمام سیستم بر پایه طراحی‌های آن (پروتوکل بلاک چین) است؛ نه این که به یک سیستم مرکزی اعتماد شود.

احراز هویت و مجوزی که این گونه تامین می‌شود امکان انجام تعاملات میان افراد در دنیای دیجیتال را بدون نیاز به شخص ثالثی به وجود می‌آورد. امروزه کارآفرینان در صنایع مختلف رفته رفته در حال آشنایی بیشتر با کارکرد بلاک چین هستند. کارکردی که روابط دیجیتالی جدید، غیر قابل تصور در گذشته و همچنین قدرتمند را ممکن ساخته است. برخی مواقع از تکنولوزی بلاک چین به عنوان ستون فقرات ایجاد یک لایه معاملاتی (Transaction Layer) در فضای اینترنت نام می‌برند.

در حقیقت این ایده که کلید‌های رمزنگاری شده و دفترهای ثبت معاملات نامتمرکز می‌توانند مردم را قادر به ایمن‌سازی و خصوصی‌سازی روابط دیجیتالی کند، تمام معادلات را تغییر داده است. هر کسی از دولت‌ها گرفته تا شرکت‌های IT و بانک‌ها به دنبال ساخت این لایه‌های معاملاتی در بلاک چین هستند. احراز هویت و مجوز که جزو ضروریات معاملات دیجیتالی است در نتیجه پیکربندی تکنولوژی بلاک چین برقرار شده‌اند.

در نتیجه کارکرد بلاک چین برای هر تجارتی که به یک سیستم قابل اعتماد ثبت سوابق معاملاتی محتاج است از بانک‌ها گرفته تا فروشگاه‌های مواد غذایی و پوشاک کاملا مفید است.